Een sportieve meid van 17 meldde zich aan voor pmt. Ze had al vanalles geprobeerd, ze kwam alleen niet van die negatieve gedachten af. “Van je gedachten afkomen, kan dat wel?”, vroeg ik (Marloes) haar.

We gingen wandelen, frisbeeën, speelden een pionspel. Bij het pionspel viel op dat ze zo rustig bleef. Toen ik haar vroeg naar haar gevoel, vertelde ze dat ze dacht dat ze er niks van bakte. De frustratie van wat ze dacht, was niet te zien in haar lichaamstaal (ze ging gewoon rustig door met het spel).

In de loop van de weken werd duidelijker dat ze negatief dacht over zichzelf en dat dat aan de buitenkant niet zichtbaar werd. Ze schreef voor zichzelf op memobriefjes al haar gedachten op (oefening uit de ACT). Ze leerde om meer aan te geven hoe ze zich voelde, ook thuis. Bij de PMT sessies werden haar naasten ook betrokken en oefende ze om te vertellen wat ze nodig had. Zij konden haar ook vertellen dat ze haar graag wilden helpen en dat ze soms gewoon niet wisten hoe. Ze luisterde daar naar en het deed haar goed om te merken dat het oké is om je open te stellen.

De cliënt merkt nu dat ze steeds beter om kan gaan met negatieve gedachten omdat ze meer tijd neemt voor zichzelf, beter luistert naar haar gevoel en ze meer contact met haar omgeving ervaart. Ze oefent hier nog iedere dag mee.

Een man van 42 verloor bij een auto-ongeluk zijn geheugen, had een lichte tremor in zijn linkerbeen, kwam in de ziektewet, verloor zijn baan en bracht zijn dagen sindsdien thuis door. Samen met zijn vrouw en kinderen probeerde hij er het beste van te maken. Dat was niet eenvoudig.

Zijn vrouw vroeg zich af of PMT iets voor hem kon betekenen. We startten met korte pmt sessies van een half uur. Samen bewogen we over een parcours, waarbij de cliënt af en toe een helpende hand nodig had om zijn evenwicht te bewaren. Hij ontdekte dat hij beter kon bewegen met zijn lichaam dan hij van te voren dacht te kunnen, ondanks zijn letsel. Hij vertelde dat het hem hier wel lukte om vanalles te doen en dat dat thuis anders was, hij trok zich vaak terug. Hij vond het erg moeilijk dat hij zo veranderd was en raakte vaak de kluts kwijt, waardoor al zijn pogingen regelmatig mislukten. De werkvormen werden moeilijker, intensiever: Ik (Marloes) vertelde een verhaal terwijl de cliënt over een evenwichtsbalk liep. Na afloop vroeg ik wat hij van het verhaal vond?! Hij had geen idee, hij was zo druk geweest om zijn evenwicht te bewaren!

In de loop van het traject heeft deze cliënt geleerd om lichaamssignalen van vermoeidheid te herkennen en hier beter naar te luisteren. Het heeft voor hem een groot verschil gemaakt dat hij zich sneller bewust werd van zijn vermoeidheid en leerde om vaker pauzes in te lassen terwijl hij bezig was. Na afloop van het PMT traject realiseerde hij zich dat meer hulp nodig was voor hemzelf en zijn hele gezin. De ambulant begeleider en het gezin van deze man zijn toen terug gekomen voor een PMT sessie, waardoor de cliënt kon laten zien waar hij tegenaan liep en het voor de begeleider een stuk duidelijker werd waar hij mee worstelde.

Een paar jaar geleden kwam een jongen van 12 de zaal in met zijn moeder. Hij zei niets, schuifelde wat heen en weer op de bank en keek om zich heen naar alle materialen. Zijn moeder vertelde dat ze pmt belangrijk voor hem vond, want hij werd zo snel boos. De jongen wilde het ook wel proberen, knikte hij. We gingen aan de slag. De zaal was één grote apenkooi-hal iedere maandagmiddag en we hadden plezier. Af en toe speelde ik (Marloes) vals als we samen regels hadden afgesproken in een spel. De jongen weigerde om er iets van te zeggen en speelde gewoon zijn eigen spel.

Toch veranderde er iets in de loop van de tijd. Steeds vaker kon hij woorden geven aan wat hem bezighield. Hij oefende om te zeggen wat hij ervan vond en ook thuis vertelde hij bijvoorbeeld iets vaker hoe zijn dag op school was geweest. Op een dag vertelde hij ervan baalde dat hij thuis zo vaak boos werd en dat hij daar iets aan wilde doen. We oefenden met het herkennen en uitspreken van grenzen in de vorm van een tikspel. Na een paar maanden startte hij in een pmt-groepje. Daar kon hij laten zien hoe creatief hij was in de zaal. Hij durfde de leiding te nemen en groeide. De drukke jongen veranderde in een leider. En hij werd thuis niet meer zo vaak boos. Hoe het precies kwam dat hij veranderd was, kon deze jongen in eerste instantie niet vertellen.

Zijn moeder en Marloes denken dat de volgende ingrediënten hem geholpen hebben: - Het lef om zich open te stellen - Een steunend systeem (ouder, mentor en zusje) - Een nieuwe, veilige, uitdagende en leuke plek (de gymzaal, uitdagende activiteiten en Marloes) - En de mogelijkheid om te oefenen in een andere omgeving (een nieuwe school en pmt-groepje).